Mariska Joustra

Voorheen stond onze locatie, een gerenoveerde boerderij, in het polderlandschap. Nu worden een groot aantal hectares onderdeel van de werklocatie Schiphol Trade Park. In de toekomst leeft meer dan 70% van de mensen in de stad, ook in Amsterdam en Haarlemmermeer, dat betekent dat veel voorzieningen in de periferie van de stad een plek moeten krijgen. Schiphol Trade Park legt de lat hoog, het wil de eerste circulaire werklocatie worden. Een ecosysteem dat bestaat uit verschillende bouwstenen; met werkgebouwen, duurzame energieopwekking, waterberging, goede mobiliteit en veel groen dat goed is voor mensen, planten en dieren.

Het zou goed zijn als organisaties die zich vestigen niet alleen onzichtbaar, maar ook zichtbaar maken voor bezoekers, bewoners en medewerkers. Dat er duurzame keuzes gemaakt zijn. En in deze keuzes de (circulaire) lat voor zichzelf zo hoog mogelijk leggen. Het is wetenschappelijk onderzocht dat natuur zien en ervaren goed is voor ons als mens. Het zou jammer zijn als dat vanwege efficiëntie, alleen sturen op budget en tijd of simpelweg een gebrek aan aandacht verdwijnt.

Gisteren organiseerden we samen met één van onze partners een lunchwebinar over de Omgevingswet. Alles begint met ambitie en visie; wat wil je bereiken, welke visuele uitstraling streef je na, welke eisen stel je. Het behoud van erfgoed kan zeker een aandachtspunt zijn, dat zien we bijvoorbeeld ook bij de ontwikkeling van het Pampus-eiland.

Mensen houden van esthetiek, van schoonheid, van mooie dingen. Je wordt geraakt door zaken die je moeilijk vast kan leggen. Je voelt het als er aandacht gegeven wordt aan een gebouw, publicatie of locatie. Het mooie van natuur toevoegen, is dat je van natuur kan genieten zonder er een oordeel over te hebben. Natuur is gewoon natuur en vraagt niets van ons. Dat biedt de plek van C-Bèta op de dagelijkse werkmomenten; lunchen aan de picknickbank buiten, met je collega van gedachten wisselen terwijl de zon schijnt, of een powerwalk door de polder doen. Ik was blij toen ik hoorde dat nieuwe vestigers ook steeds meer visueel laten zien dat zij circulair en groen bouwen. Het is de eeuwige zoektocht naar de balans tussen bewaren wat er al is, investeren in nieuwe ontwikkelingen en keuzes maken vanuit visie, kennis en kunde.

Hoe combineren we die visie met de polderstructuur, de linten, de ervaringsfactor?

De vraag is, waarom wil je dat poldergrid behouden? Wil je dat behouden omdat het een stuk historie is dat we niet kwijt willen? De polder is ooit ontstaan omdat we land wilden winnen en we water moesten afvoeren. Dat was toen een functionele invulling van een economisch streven naar landbouwgrond. Nu, zeggen we, dat de Randstad leefbaar moet zijn en dat geldt ook voor haar omgeving. Elke keer kan je integraal kijken naar het vraagstuk en bepalen wat de stip op de horizon is. Niet noodzakelijkerwijs opofferen, omdat dat logisch klinkt, maar voors en tegens afwegen.

Vinden wij het belangrijk dat we erfgoed of een stuk geschiedenis bewaren? En moet je dan alles bewaren, of zijn er andere oplossingen te bedenken? Kan het misschien in kleinere zones en daarbij een locatie creëren om het verhaal te vertellen. Misschien niet zo zeer het grid bewaren, maar wel de beleving van de polder, met weidse vergezichten. Dat je ziet dat er gewassen gekweekt worden. Daarmee voorzie je meteen in de discussie over voedselvoorziening. Gaat het een ten koste van het ander? Ik heb het antwoord niet. Het vraagstuk is multidisciplinair, dus ook het antwoord zou dat moeten zijn.