Veiligheidsportret 5 // Fieke

Het begrip veiligheid lijkt in het dagelijks leven van Vijfhuizen geen negatieve betekenis te hebben. Dat besef benoemt Fieke als een luxe situatie in een land dat over het algemeen veilig voelt. Op het moment dat het interview plaatsvindt dreigt een Russische inval in Oekraïne. Voor een generatie die geen oorlog heeft meegemaakt, voelt dat bijna onwezenlijk en ver weg. Op lokaal niveau heeft de internationale dreiging geen betekenis. Op dorpsniveau heeft veiligheid een concrete definitie.

“Ik geloof dat ik mij heel veilig voel. En ik realiseer me dat dat een luxe situatie is, wonen en leven in een veilige omgeving, in een land dat veilig is. In ons land weten we dat het nog altijd goed geregeld is: als je ziek bent, weet je dat je wordt opgevangen, dat de gezondheidszorg goed is. Bijna alle inwoners kunnen redelijk wonen, in een veilige omgeving. We hebben in Nederland geen sloppenwijken en wel toegankelijke sociale voorzieningen. Dat is bepalend voor ons gevoel van veiligheid.”

“Wat betreft de leefomgeving is verkeer een aandachtspunt. Doorstroom, bereikbaarheid, mobiliteit zijn van belang voor Vijfhuizen. Anderzijds, de verkeersaders lopen dwars door het dorp en binnen de kern zijn er momenten met grote verkeersdruk. Het is een ontwerpopgave, hoe los je dat op, hoe leid je de stromen in goede banen? Er liggen drie duidelijke opgaven."

"We hebben een school waar ’s ochtends een soort heksenketel ontstaat door de hoeveelheid auto’s waarmee de kinderen naar school worden gebracht. De dorpsraad verwacht dat de verkeersdrukte zal toenemen op verschillende locaties met de intensivering van de woningbouw bij Wickevoort in Cruquius. De Drie Merenweg is verkeersintensief en moeilijk om over te steken. Er wordt veel door rood gereden. Bij de voetgangersoversteekplaats moet je rennen want de verkeerslichten springen snel terug naar rood.”

“Een vervolgprobleem is dat jongeren hier niet kunnen wonen. Als je hier geboren bent, moet je hier ‘gewoon’ weggaan als je op jezelf wilt gaan wonen. Er is amper een locatie om te bouwen. Jongeren willen vaak wel een tijdje weg uit het dorp, een tijd wonen in de stad, het ‘echte leven’, maar dan willen ze na een paar jaar toch graag terug. Het punt is echter: je kunt nergens een woning krijgen. Dat speelt natuurlijk niet alleen hier, dat is een landelijk probleem. Ik zou dat zelf niet onveilig noemen, maar het is wel heel triest en vervelend dat je óf bij je ouders moet wonen óf drie hoog achter in een klein kamertje.”

Wisselende schaalniveaus

“Op dit moment, na twee jaar pandemie, voel ik in de samenleving dat we aan onze grenzen komen. De meeste van mijn vriendinnen hebben kinderen en kleinkinderen en maken zich daar veel zorgen over. Ik ben wel getrouwd maar heb geen kinderen. Door de grote zorgen, de wereld en het klimaat, de stemming op de sociale media, word ik minder direct geraakt. Als ik over twintig jaar doodga, hoef ik me over niemand meer zorgen te maken.

Het gebied van onze zorgen en onze veiligheid lijkt klein in vergelijking met het schaalniveau daarboven met klimaat, cyberaanvallen, oorlogsdreiging. Maar dichtbij dreigt de groeiende kloof die ontstaat door bijvoorbeeld de coronacrisis, verharding en financieel kunnen meedoen in de samenleving. Ik denk dat het heel moeilijk is om die verharding tussen die verschillende groepen te bestrijden vanuit de gemeente.”