Foto G-Rave | Dylan Hoogeboom
Veiligheidsportretten bekijk alle Processen

Veiligheidsportret 14 // Rosa & Daniel

Sectie
Gesprekken
Veiligheidsportretten
Participatie
Gepubliceerd op

Rosa kwam in 2005 naar Nederland uit de Dominicaanse Republiek. Na twee jaar in Haarlem is ze in 2007 naar Graan voor Visch in Hoofddorp verhuisd. Rosa werkt als zelfstandig kapster aan huis. Dat doet ze nu bijna negen jaar.

Rosa voelt zich veilig in Haarlemmermeer, woont hier prettig. Hoewel het begin niet heel gelukkig was. In 2008 werd ingebroken, in het hele huizenblok trouwens. Haar huis kwamen de inbrekers niet binnen, de ramen en deuren waren net gemoderniseerd. Het was overdag, zij en haar man waren niet thuis. In de veertien jaar daarna is er nooit meer zoiets gebeurd, en de ervaring heeft geen sporen in haar hoofd nagelaten. Extra maatregelen hebben ze ook niet genomen.

Daniel, nu 16, was toen nog heel klein. Hij speelde op die leeftijd heel graag buiten. Eén keer heeft een groep grotere jongens hem van zijn speelplaats weggejaagd. Het deed hem heel veel pijn, maar hij kon weinig anders dan naar huis gaan. Het was wel de enige nare ervaring met buitenspelen. Ook voor hem was het dus alleen in het begin even moeilijk.

Games

Nu zit Daniel volop in de gamewereld, wat Rosa eigenlijk minder veilig vindt dan als hij zijn vrije tijd op straat doorbrengt. Ze heeft er geen probleem mee dat hij zelf de deur uit gaat, hij moest al op zijn negende met de bus naar school. Haar man heeft er iets meer moeite mee, maar niet veel. Daniel gaat ook alleen naar de bioscoop. Hij hangt niet met anderen rond, voor zover zijn ouders weten.

“Nu zit Daniel volop in de gamewereld, wat ik eigenlijk minder veilig vind dan als hij zijn vrije tijd op straat doorbrengt. Ik heb er geen probleem mee dat hij zelf de deur uit gaat.”

Maar hij komt niet heel vaak buiten. Hij kan ook weinig sporten – hij voetbalt graag – omdat hij aan zijn been geopereerd moet worden.

Wat het gamen betreft: echt zorgen maakt zij zich niet, maar hij wordt zelf wel meer agressief en dat is niet altijd prettig. Gelukkig niet tegen de familieleden, tot nu toe is hij een lieve jongen. En hij is 16, dus de kans dat het nog anders wordt is al niet zo groot meer. In haar buurt kan je veilig buiten lopen, ook als je met dure spullen loopt. Dat zou ze in haar land van herkomst niet doen. Ook in Amsterdam niet trouwens. Maar hier is het geen probleem. Er is geen buurtapp. Haar man heeft veel geholpen in de buurt, maar er bestaat geen waarschuwingsapp.

Cyber-onzin

Ze herinnert zich nog wel dat ze haar via de telefoon probeerden op te lichten, en het is een keer misgegaan via Marktplaats. Dat was echt een vervelende ervaring: een paar honderd euro geskimd. De telefoontjes kwamen uit India, dat hebben veel mensen een tijd gehad. Op dit moment komen er nog wel sms’jes binnen, van: je moet je pakket ophalen, terwijl je niets besteld hebt. Bij e-mails kijkt ze goed of de naam van de afzender wel klopt en checkt ze dat op Google: daar is nog nooit iets verkeerd mee gegaan.

Van die diefstal op Marktplaats heeft ze wel aangifte gedaan, maar van de politie krijg je daarna geen reactie. Er lopen ook geen agenten rond. Wel vaak parkeerwachten. Haar straat is een blauwe zone, je mag er maar twee uur staan. Dat was al zo toen ze hier kwamen wonen, omdat het dicht bij Schiphol en het station is.

Hangjongeren zijn er wel, vooral kinderen die in de flats in de buurt wonen. Zij hebben minder zelfcontrole, maken vooral herrie, zorgen voor onrust maar plegen geen geweld. Ze staan wel te roken bij de supermarkt, met energiedrank erbij. Rosa voelt zich er niet heel veilig bij. Daniel heeft dit trouwens zelf ook wel gedaan, het hangen (niet dat roken). Haar dochter van negen zou ze niet alleen laten spelen hier, dan toch liever wat dichter in de buurt. Ze speelt hier wel met het buurmeisje, maar ook zij is geen buitenkind. Ze laat haar dochter niet alleen thuis, of alleen héél kort.

“Hangjongeren zijn er wel, vooral kinderen die in de flats in de buurt wonen. Zij hebben minder zelfcontrole, maken vooral herrie, onrust, maar plegen geen geweld.”

De buurt is multicultureel, discriminatie en no go-areas zijn er eigenlijk niet. Of in elk geval niet in haar beleving, zij betrekt boosheid of agressie niet op zichzelf en ervaart niet dat ze gediscrimineerd wordt. Wel krijgt ze vaak een beetje flauwe vragen als: "Waarom ben je uit dat tropische paradijs weggegaan?"

Veilig voor een zestienjarige

Daniel voelt zich gewoon prima als hij in Hoofddorp loopt of fietst. Er zijn niet echt plekken waar hij wil rondhangen. Hij voelt zich prettig op zijn school, het KSH, en heeft daar geen problemen. Nergens in Hoofddorp is hij ooit iets echt vervelends tegengekomen.

Bij games heeft hij nooit een rare vraag van een andere gamer gekregen. Als kind vond hij dat wegjagen bij het spelen wel vervelend, maar goed, het kwam maar één keer voor. Een speelterrein delen is nooit heel leuk, maar je kunt niet anders. Hij heeft nog niet echt nagedacht over de toekomst, het lijkt erop dat hij nog een tijdje thuis zal blijven wonen.

De kinderen kunnen rustig de straat op, verkeersveiligheid is geen probleem. Haar geboortestad Santiago is ook vrij rustig, maar de hoofdstad Santo Domingo is best hectisch. Verkeersregels worden niet gerespecteerd en het is toch wel een onveiliger gevoel met dreiging van diefstal. Niet te vergelijken met haar woonplaats hier.

Integriteit het belangrijkst, ook het gevaarlijkst

Van de vijf typen veiligheid vindt Rosa integriteit en veiligheid het belangrijkste. Belangrijke informatie moet veilig zijn, daar mag niemand zomaar toegang toe hebben. En ze hoopt dat haar foto’s op sociale media niet worden gehackt. Dat is haar tot nu toe niet gebeurd, maar ze kent wel mensen wie dat overkomen is. Zij gebruikt socials ook voor haar werk. Daar zit wel een beetje gevaar in en daarom heeft ze liever klanten via via. Ze heeft haar eigen website. Toch komen er soms zomaar mensen aan de deur, terwijl ze altijd alleen op afspraak werkt.

“Ik gebruik socials ook voor mijn werk. Daar zit wel een beetje gevaar in en daarom heb ik liever klanten via via.”

Vanwege corona zit een deel van het gezin nu boven in quarantaine en kan zij geen klanten ontvangen. Dat wordt dan niet vergoed, ook niet tijdens de lockdowns. Het is wel een tijdlang overleven geweest. Dat is natuurlijk best stressvol, dat voelt onveilig. Maar toch: belangrijker is dat ze uiteindelijk gezond zijn gebleven.

“We moeten vooral fysieke actie zoals sporten blijven stimuleren, en ervoor zorgen dat het niet te duur wordt. Er zijn genoeg mensen die hun kinderen niet op een sport kunnen doen. Terwijl je dáár juist je fysieke contacten kunt onderhouden die zo belangrijk zijn.”